شکنجه که از آن برای اعتراف گیری استفاده می شد نیاز به وسایل و ابزارهایی داشت که آسیب های وحشتناکی به زندانیان وارد می کرد و باعث می شد تا آن ها درد را دوام نیاورده و اعتراف کنند. اغلب زندانیان زیر بار فشار این شکنجه ها دوام نمی آوردند و جانشان را از دست می دادند.

**جمجمه خرد کن

یکی ار وسیله های بسیار عجیب و دردناک قرون وسطی جمجمه خرد کن بود. این وسیله شبیه به کلاهی است که به گیره های صنعتی وصل شده است. نحوه استفاده از این وسیله بدین صورت است که سر زندانی درون کلاه قرار میگیرفت و به مرور گیره را محکم میکردند تا سرانجام سر فرد خرد شده و جانش را از دست می داد.

**پنجه ببر

بسیاری از زندانیان اروپایی در قرون وسطی از این وسیله ترس داشتند چرا که جان سالم به در بردن از آن تنها با اعتراف ممکن بود. این وسیله از چهار یا پنج تیغ بلند که به شکل پنجه های ببر هستند تشکیل شده بود و با هر بار برخوردش با بدن بخشی از گوشت را جدا میکرد و باعث خونریزی های شدید و در نهایت مرگ افراد می شد. پنجه ببر تا چندین سال مهمترین وسیله برای شکنجه دادن بود.

**نابود کننده زانو

ابن وسیله به مانند نابودکننده جمجمه کار می کرد و زانوی زندانی را رنده رنده و نابود می کرد. این وسیله از دو قسمت چوبی تشکیل شده بود که پا در میان آن ها قرار میگرفت. این وسیله با هر اشاره شکنجه گر محکم می شد و درد بیشتری را به بدن فرد وارد می نمود و فشار تا حدی افزایش پیدا می کرد که پای زندانی قطع می شد. این وسیله را بسیاری، دردناک ترین وسیله شکنجه می دانند.

**چوب دستی وحشت

در اواخر قرون وسطی وسیله ای بسیار عجیب به شکنجه گاه ها وارد شد که نام آن را چوب دستی وحشت گذاشتند. این وسیله به صورت یک چوب دستی کوتاه بود که در انتهای آن یک حباب آهنی وجود داشت که روی این حباب سوراخ هایی ایجاد شده بود. نحوه کار با این وسیله بدین گونه است که حباب آهنی با آب جوش یا سرب مایع پر می شد و سپس بالای سر زندانی تکان داده می شد. با هر بار تکان دادن این چوب دستی مقداری از مایع جوش و داغ روی بدن زندانی می ریخت و بدنش را می سوزاند.

**دهان تمساح

در قرون وسطی دستگاهی وجود داشت که نامش لرزه برتن زندانی های بیچاره می انداخت. دهان تمساح وسیله ای بود که با استفاده از آن شکنجه گر ها میتوانستند اعضای بدن زندانی را با یک حرکت قطع کند. دست یا پای زندانی را درون این وسیله عجیب قرار می دادند و دهان کوسه را می بستند به طوری که زندانی با کمترین حرکتی بیشترین درد را تحمل کند و اگر تکان های او بیش از اندازه می شد دستش یا پایش قطع می شد.